წარსულის პროექციები-ზაზა გაბუნიას მოთხრობაზე

ალუდა ქეთელაური

ლიბერალურ-ლიტერატურული ტრენდები

ზოგჯერ რომ ვუკვირდები, ჩემი თავი უცხოპლანეტელი მგონია ხოლმე. საკუთარი პროფესიის საბოტაჟისკენ მიდრეკილებაა ეს თუ პიროვნული შეუთავსებლობა არსებულ რეალობასთან არ ვიცი, მაგრამ რასაც ახლა დავწერ ეჭვი მაქვს ჩვენი საზოგადოების ასე ვთქვათ ლიბერალურ თუ ფსევდოლიბერალურ თუ ულტრალიბერალურ ნაწილში დიდ აგრესიასა და ჩხუბს გამოიწვევს, მაგრამ რომ არ ვთქვა მეც მათ დავემსგავსები, გაბატონებული კლიშეების უპირობო მიღებაში რაც ჩემს პიროვნებაში არ ზის და შესაბამისად არასწორი იქნება.

არავითარ შემთხვევაში პოლიტიკურ განცხადებას არ ვაკეთებ, უბრალოდ მე, როგორც რიგითი ლიტერატურათმცოდნე ვთვლი, რომ ლიტერატურას მეტი პასუხისმგებლობით უნდა მოეკიდონ ადამიანები. თუ თვლი, რომ ლიტერატურა იარაღია, მესიჯის გადასაცემად, მაშინ ისიც უნდა იცოდე, რომ ნებისმიერ იარაღს თავისი გამოყენების წესი აქვს და შესაბამის მოპყრობას საჭიროებს.

“ჰო და არა”

გუშინ “სტამბის წიგნებში” ლევან ბერძენიშვილის წიგნის “ჰო და არა” პრეზენტაცია გაიმართა. რასაკვირველია წიგნი ჯერ არ წამიკითხავს, მაგრამ თავად საღამო ძალიან საინტერესოდ წარიმართა. ეს ავტორის რიგით მესამე წიგნია, ლიტერატურის შესახებ. წლების განმავლობაში, გადაცემა “წიგნების” არქივში დაგროვებული მასალა ერთ წიგნად აიკინძა და ბატონი ლევანის თქმით კიდევ ბევრია მასალა, რომელსაც აუცილებლად გამოსცემს გარკვეული პერიოდულობით.

“დიდოსტატის მარჯვენა” საკრალური გმირებიდან ადამიანებამდე

ხეკორძულას წყალი მისვამს,

მცხეთა ისე ამიგია.

დამიჭირეს,მკლავი მომჭრეს,
რატომ კარგი აგიგია

ასე იწყება “დიდოსტატის, კონსტანტინეს მარჯვენა”. ქართული ლიტერატურის მასწავლებლებთან ბოდიში, მაგრამ ეს ერთადერთი წიგნია, რომელსაც ვერასოდეს შევიყვარებ, რაც უნდა დიდი იყოს მისი ადგილი ქართული ლიტერატურის ოქროს ფონდში.